W kurzu i piachu przeszłości.

Post ten dedykuję wszystkim z którymi i dzięki którym spędziłem te niezapomniane 4 miesiące na wykopaliskach w Bałakławie. 
Szczególne pozdrowienia dla dr Radosława Karasiewicza-Szczypiorskiego.

"Istnieje wiele definicji archeologii. Większość z nich określa ją jako naukę badającą dawne dzieje człowieka na podstawie materialnych pozostałości jego działaczy. Jako najważniejsze z zadań archeologii wymienia się dążenie do odtworzenia w sposób jak najbardziej pełny sposobu i warunków życia dawnych ludzi."

Wstęp do archeologii, D. Ławecka

"Archeologia to, po części, odkrywanie skarbów przeszłości, ich drobiazgowa analiza, a także ćwiczenie twórczej wyobraźni. Bywa mozołem prowadzenia wykopalisk w palącym słońcu pustyń Iraku albo pracą wśród żyjących w śniegach Alaski Eskimosów Inuit, nurkowaniem u wybrzeży Florydy w poszukiwaniu hiszpańskich wraków i badaniem systemu kanalizacji rzymskiego Yorku. Jest to jednak zarazem trudne zadanie dokonywania interpretacji, pomagającej zrozumieć znaczenie pozyskiwanych w ten sposób danych dla historii ludzkości. Celem archeologii jest też zachowanie światowego dziedzictwa kulturowego i jego obrona przed bezmyślnym niszczeniem czy rabunkiem."

Archaeology, Theories, Methods and Practice, C. Renfrew

Od kilku lat grupa archeologów przekopuje tereny dawnego rzymskiego fortu pomocniczego w Bałakławie (okrąg sewastopolski, Krym, Ukraina). W tym roku po raz kolejny pojawiłem się jako jeden z członków ekspedycji pod dowództwem dr R. Karasiewicza-Szczypiorskiego z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Pomimo ogromnych upałów, dzielna grupa studentów wykopała tony ziemi dostając się do nieodwiedzanych pomieszczeń od ponad 1800 lat! Litry potu, mięśnie napięte od ciężkiej pracy, pulsujący ból w skroniach, a także krew nie zatrzymały prac, a wręcz dały większą satysfakcję przy odnalezieniu ceramiki, artefaktów czy pozostałości murów. Sprzęt, którego używał archeolog został zmieniony z legendarnego już kapelusza i bata na kilof, łopaty, wiadra, taczki, szpachelki i pędzelki. Po miesiącu spędzonym w ponad 35 stopniowym upale, biorący udział w wykopaliskach studenci  nie wracali do kraju zmęczeni, ale wypełnieni wiedzą, emocjami i wypoczęci, każdy z pewnością mógłby powiedzieć "mogę kopać tu dalej...".

Piosenka A few days jest uznana jako hymn wszystkich archeologów i geologów. 

Wstajesz po to by paść !

"... I słońce - Mój wróg słońce! Wschodzi wielbiąc Boga"

Tadeusz Miciński - Lucifer

Od zarania dziejów słońce było prezentowane jako symbol boga lub Bogów. Jasność później zaczęto przestawiać jako uosobienie boskiego towarzystwa chrześcijańskiego bękarta. Ciemność natomiast była uosobieniem sił demonicznych, diabelskich i ogólnie pojętych jako złych. 

Dlatego akurat dnia 24 grudnia, błędnie uznanego za dzień urodzin chrystusa. Chrystus sam uznany na początku swojego istnienia za wroga publicznego Judei, a potem całego imperium rzymskiego. Nie szczędził różnych dziwactw, na których widok dzisiejsi iluzjoniści obśmiewają się po pachy. Tylko dzięki tym "cudom" został potem okrzyknięty bogiem, tworząc rzeczy niesamowite, zadziwiające tłumy bezmyślnych gapiów. Czas najwyższy, żeby chrystus zwany synem bożym znowu stał się wrogiem, wrogiem, którego nie będziemy wielbić, a którego będziemy się brzydzić i wyśmiewać jego znak krzyża. 

Dzisiejsza galeria, miała stanąć o 12.00, zostanie jednak opublikowana o 17.00 (5 p.m.) - godzinie śmierci i upadku, aby przypomnieć o jego śmierci, śmierci wroga, o tym że jak słońce wstaje musi też zajść, o tym że w przyrodzie panuje równowaga i skoro się narodził i okłamał miliony, zginie cierpiąc ...

Ciemność otoczyła duszę Twą ...

... i śmierć pochłonęła ją bez reszty. Krocząc z nią po bezkresnej pustyni chłodu i mroku.
W dzisiejszym poście, przyjrzałem się pamiątkom Tych, którzy już nie pozostali w formie fizycznej. W dzień słowiańskich Dziadów, odpowiednika celtyckiego święta Samhain i paskudnego chrześcijańskiego Dnia Zadusznego, skontrowałem aparatem nekrolantię polaków na Cmentarzu Północnym. Moim zdaniem najprzyjemniejszego i najbardziej bogatego w życie pozagrobowe cmentarza w Warszawie. Co zobaczyłem, uwieczniłem. Wiele grobów pozostało tego dnia bez pamięci, wiele zapomnianych, opuszczonych, postarzałych i zrujnowanych mogił, a w nich "czarne" dusze wołające o pomoc i chwilę uwagi. Tocząc życie padły, zabite przez wszystko co Nas otacza, co sugeruje żyć dalej.

W oparach dymu i rock'n'rolla

Sesja zdjęciowa jednego z Warszawskich zespołów. Dużo się działo - pełno dymu, diabła i dobrej zabawy przy rewelacyjnej muzyce. HellHaim to jeden z tych zespołów, które jak zobaczysz nie zapomnisz nigdy, wygląd na scenie, riffy urywające jaja, rytm który sprawi, że kark boli jeszcze 3 tygodnie po koncercie. Wesprzyj HellHaim oraz firmę Reklamuch w połączeniu z którą wykonaliśmy sesję zdjęciową.